“İyi değilim. Hayat devam ediyor evet ama bazen de etmiyor” diyen oyuncu, babasının vefatının yedisinde sözlerine şöyle devam etti: Beni merak edenler için yazmak istedim. Biraz da kalbimden bu ağırlığı atmak için sanırım. Babamın gidişi, çok zor bir seneye çok zor bir final oldu. Anksiyete ile mücadele ettiğim bir senenin sonunda beni en kolay sakinleştirebilen, yanında en güvende hissettiğim insanlardan birini kaybetmek hiç kolay olmadı. Babamı kaybettiğimden beri hayal dünyasında gibiyim. Gerçekliğin içinde değilim sanki. Bir gün iyiyim. Unutuyorum çünkü. Sonra yumruk gibi iniyor gerçeklik suratıma. O zaman durmadan ağlıyorum. “İyiyim” demek isterdim bile demeyeceğim. Bizden sürekli “iyi” olmamızı isteyen hatta “iyi” olmayı minimum ruh hali olarak gören, bizden mükemmel, harika (!), şahane olmamızı bekleyen bir sistemde iyi olma kaygısını gütmediğim için mutluyum aslında.

Hemen ayaklarımızın üstünde durmamız beklense de ben tökezlemeyi öğrendiğim bir dönemdeyim. Düşmekten korkarak yaşadığım bir hayatın ardından, düşersem beni tutacak insanlar biriktirmiş olmakla da gurur duyuyorum. Kısacası; iyi değilim. Hayat devam ediyor evet ama bazen de etmiyor. Hepimizin şükredecek çok şeyi var evet ama bu yaşadığımız zorlukları görmezden gelmemiz gerektiği anlamına gelmiyor. Ölüm hayata dair evet ama yas da öyle. Ve kolay değil. Bu dönemde hep depremde ailesini kaybeden insanlar geliyor aklıma. Aniden bütün aidiyet duygusunu kaybetmekle yüzleşmek zorunda kalanlar. Veya ani ölümler. Sevdiklerini bir araba kazasında, bir kalp kriziyle, bir pıhtı atmasıyla kaybedenler… Ne kadar güç olduğunu tahmin bile edemiyorum ve kalbinizdeki boşluğa kocaman bir sevgi yolluyorum. Benim babam bir sene içinde defalarca ölümden döndü, yavaş yavaş, vedalaşarak gitti. Ona rağmen acısı çok büyük. Sevdiğin insanın gözünün önünde eridiğini görmek de çok zordu ama yine de bana zarifçe, uzun uzun veda ettiği için güzel babacığıma teşekkür ediyorum. Sevgiyle.